Tijdens mijn studie verloskunde heb ik hele mooie, bijzondere, maar ook heftige bevallingen meegemaakt. Zelf heb ik meer dan 100 bevallingen mogen begeleiden en iedere keer weer voelde het zo bijzonder om bij zo’n belangrijke gebeurtenis in iemand’s leven aanwezig te zijn. De eerste keer dat een moeder en partner hun kindje zien en vasthouden, dit is zo fantastisch om er getuige van te zijn!

Ik vond het fijn om daar deel van uit te maken, om iemand een zo goed mogelijke ervaring te bezorgen en te luisteren naar de wensen van de ouders. Helaas kon ik hier niet altijd iets mee doen, omdat ik stagiaire was en weinig inspraak had. In Belgie (waar ik studeerde) was het een no go om als student ergens tegenin te gaan of een mening te hebben. Ik moest me houden aan protocollen en daar werd (bijna) nooit vanaf geweken.

Dit ging me tegenstaan. Een mens is namelijk niet in een protocol te vangen. En waarop zijn die protocollen eigenlijk gebaseerd? Inmiddels weet ik dat protocollen niet altijd goed wetenschappelijk onderbouwd zijn, maar dat er helaas weinig verandert wordt, want ja het is nou eenmaal protocol en veel mensen denken dat het goed is om het op deze manier te doen, omdat het altijd zo gebeurd is. Maarja, met deze houding verandert er natuurlijk nooit iets.

Ik voelde aan alles dat ik niet in zo’n setting wilde werken waarin er weinig naar de behoeftes van de mens wordt gekeken, maar regels en protocollen de boventoon voeren.

Jong en naïef dacht ik dat het in een andere setting beter zou gaan, me daar meer thuis zou voelen. De verloskunde vond ik tof, maar zag ik meer als een hobby. Fascinerend en fantastisch, maar niet wat ik mijn hele leven wilde doen. Psychologie, dat was pas echt waar mijn hart sneller van ging kloppen. Het menselijk gedrag beter proberen te begrijpen. Wat maakt dat jij je zo gedraagt? Wat heb jij meegemaakt waardoor je zo denkt of reageert? (Oprah Winfrey heeft hier trouwens een fantastisch boek over geschreven samen met Dr. Perry. Het heet: Wat is je overkomen?)

Na mijn studie verloskunde besloot ik daarom psychologie te studeren. Ik vond mijn studie psychologie fantastisch. Zoog alle informatie in me op als een spons. Totdat ik tijdens mijn master stage moest lopen en ik weer tegen het systeem aanliep. Veel mensen werden ook in deze setting niet gezien en gehoord. Er werden labels geplakt en weer protocollen afgewerkt. Er was weinig ruimte voor eigen inbreng. In een handboek stond precies wat ik in welke sessie moest behandelen. En als iemand teveel symptomen/klachten had, dan werd er medicatie voorgeschreven, want dat zou sneller helpen om je beter te voelen.

Echt, ik wist niet wat me overkwam. Hoe kun je mensen helpen door niet naar de persoon te kijken en niet te luisteren naar wat hij/ zij echt nodig heeft? Ieder mens is uniek en verdient daarom ook een unieke behandeling. Wat voor de een werkt, hoeft voor de ander niet te werken. Niet voor niks lopen er nu zoveel mensen vast in het huidige systeem en krijgen ze niet de juiste hulp.

Ik besloot mijn eigen bedrijf op te zetten om niet afhankelijk te hoeven zijn van wat de zorgverzekeraar voor behandeling voorschrijft, maar oprechte aandacht en persoonlijke begeleiding te geven. Te kijken naar de behoeftes, wensen en uitdagingen en daarop in te spelen.

Inmiddels zijn we 5 jaar verder en had ik gehoopt dat de gezondheidszorg wat verbeterd zou zijn. Maar helaas. Vanochtend was ik in het ziekenhuis bij de KNO arts met mijn dochter, omdat ze zoveel oorontstekingen heeft de laatste tijd en na letterlijk 3 sec in haar oren gekeken te hebben, zei de (nogal stugge) arts: ‘Er zijn 2 keuzes. We kunnen buisjes plaatsen of de amandelen weghalen.’ ‘Ehmm? Is er geen andere oplossing?’ ‘Ja, mevrouw. Continu antibiotica slikken, maarja dat wilt u niet. Dus dit zijn de keuzes. Zo doen we het altijd’.

Los van het feit dat deze communicatie mij niet aanstond, is dit weer precies hetzelfde probleem! De zinnen: Zo doen we het altijd! Dit is protocol! Altijd weer wordt hierop teruggevallen. En als je vraagt naar de redenen daarachter en waarom er niet verder wordt gekeken dan een invasieve ingreep (want WAAROM heeft ze zo vaak oorontsteking? Misschien kan dat worden onderzocht?), dan wordt daar vaak geen antwoord op gegeven. Omdat ze het altijd op deze manier hebben gedaan.

Door me zelf voor te bereiden op deze afspraak en me te verdiepen in mogelijke opties, wist ik dat er WEL meer keuzes mogelijk waren. Maar die worden niet geaccepteerd door het systeem, want het staat niet beschreven in de protocollen.

Zo is het niet alleen in de gezondheidszorg overigens. Denk bijvoorbeeld ook aan het schoolsysteem. Maar dat is een ander topic waar ik ook nog een boek over kan schrijven (ga ik niet doen  😉 ).

Wat ik je wil meegeven is: luister naar je gevoel. Doe wat voor jou goed voelt en laat je niks aanpraten dat je iets moet doen, omdat het nou eenmaal zo gedaan wordt. Je hebt altijd een keuze! Jij beslist of je er wel of niet in meegaat. Jij bepaalt en niemand anders!

Het is jouw lijf, het zijn jouw keuzes en alle keuzes die jij maakt zijn helemaal oke! Of het nou wel of niet in lijn is met de huidige protocollen.

Er zijn genoeg mensen die wel willen kijken naar wat jij nodig hebt om je weer jezelf te kunnen voelen.

Ben jij eerder onder behandeling geweest bij een psycholoog en daar niet verder gekomen? Of ben jij nu voor het eerst op zoek naar hulp en wil je een professional die met je meedenkt en een behandeling geeft die aansluit bij jouw behoeftes en wensen? Laten we dan eens bellen, dan kijk ik met je mee naar waar je tegenaan loopt en hoe we dat samen kunnen oplossen, zodat jij je weer fit en energiek kunt voelen. Jij verdient het namelijk om weer jezelf te zijn!

Hier kun je een gratis belafspraak inplannen in mijn agenda, dan bel ik jou op het afgesproken tijdstip. Let op: er is beperkt plek, dus alleen voor mensen die echt aan de slag willen om weer een ontspannen moeder te zijn vol rust, tijd en energie.

Nog even een sidenote: Ik ben niet tegen de gezondheidszorg, juist heel fijn dat het er is en in sommige situaties ook levensreddend. Waar ik wel moeite mee heb, is de stugge houding, het vrijwel niet openstaan voor vernieuwing (uitzonderingen daargelaten), onnodige interventies en vast blijven houden aan regels en protocollen, vooral als er geen onderbouwing is waarom iets helpend kan zijn.